اشعار

تا آفـتـاب روی نـبـی در حـجـاب شد            دل‌ها ز داغ مـاتـم عـظـمی کباب شد

گرد عزا به چـهـرۀ افـلاکیان نشـست            از آه فـــاطــمـــه دل ذرات آب شـــد

وقتی سه روز جسم نبی روی خاک بود            دنـیـا به فـرق اهل محـبت خراب شد

بعد از کـناره‌گـیری امت ز اهل بیت            قــوم امـیـنِ مـکـه دچــار عـذاب شـد

آیا عذاب بدتر از اینکه پس از رسول            دست گره گشای علی در طناب شد؟

آیا عذاب بدتر از اینکه به دست قهر            در خانه هم عزیز علی در نقاب شد؟

از فتنه‌ای که حرمت خیر النسا شکست            پـامـال، دین حـضرت خـیرالمَآب شد

در الـتـهـاب آتـش در ازدحــام ظـلــم            گــلـواژۀ کـتـاب رسـالـت گـلاب شـد

زهرا غریب شد علی از او غریب‌تر            حـتی دگر سـلامِ عـلی بی جـواب شد

ای وای آن‌که حُرمت ختم رسل نداشت            بعـد نـبـی به جـای نـبـی انـتخاب شد

آن‌کس که داشت بر لب خود "حَسْبُنا کتٰاب"            مـشــمــول لـعـنـت ابـدیِ کـتـاب شـد

ای خوش به آن زمان که بگویند از حجاز            آن نور چشم فـاطمه پا در رکاب شد

گـشـتـه مـدیـنـه غـرق عـزا وامحـمدا            مـاتـم گـرفـتـه ارض و سـما وامحمدا

گـوئـید روی مـأذنه (حیّ علی العزا)            رفت از جهـان رسـول خـدا وا محمدا

روز یـتـیـمـی هـمـه امـت است، پـس            نــالــه زنــیــد یـا ابــتــا وا مــحــمــدا

مولا زند به سینه و زهرا زند به سر            جـبـریل گـشـتـه نـوحـه سـرا وا محمدا

مانده سه روز پیکر پاکش روی زمین            دفــنـش نـکــرده‌انـد چـرا وا مـحـمــدا

مـاه صـفـر تـمـام شد امـا شـروع شد            انــدوه اهـل بـیـت شـمــا وا مـحــمــدا

دردا که جای گـل همه با هـیزم آمدند            بـر آسـتــان شـیــر خــدا وا مـحــمــدا

دردا که جای تعزیت و عرضِ تسلیت            سـیـلـی زدنـد فـاطـمــه را وامـحـمـدا

دستی که بوسه گاه نبی بود بد شکست            این طـور اجـر او شـد ادا وا مـحـمـدا

آن زن که زهر داد نبی را پس از نبی            خـون کـرد قـلـب آل عـبـا وا مـحـمـدا

ملـعـونه پـیـش قـبـر نبی بر تن حسن            هـفــتــاد تــیــر زد ز جـفـا وامحـمـدا

هفتاد زخـم جـسم غریب مدینه خورد            امـا غـریب کـرب و بـلا؟ وا مـحـمـدا

بیش از هزار و نهصد و پنجاه زخم داشت            از تیر و تیغ و سنگ و عصا وامحمدا

زینب به گریه گفت که یاایهاالـرسول            یـک دم بـه قـتـلـگـاه بـیـا وا مـحــمـدا

( این کشته فتاده به هامون حسین توست            این صید دست و پا زده در خون حسین توست)

از مـردم جـاهـل چه بـلایـا که نـدیـدم            خـوانـدنـد مـرا أمّـی و دشـنام شـنـیـدم

حـیران شدم از فـتـنهٔ یک عده منافـق            در خـون دل خویش همه عـمر تپـیـدم

شد فـاطـمـه دلـواپـس من بعدِ خـدیجـه            می‌دیـد غـریـبــانـه فـقـط آه کـشــیــدم

زهرا همهٔ دلخوشی‌ام بود و پر از بغض            میزد همه شب بوسه بر این موی سفیدم

با درد عجین گشتم و عمرم به سر آمد            دل از هـمـهٔ خـلـق به یـکـبـاره بـریدم

در بـسـترِ غـم خـواستم ابـزارِ نوشـتن            تا ثـبت کنم اینکه عـلی هست مـریـدم

مکـتـوب کنم غیر عـلی نیست خلـیـفه            در وادیِ مـعـراج عــلـی بـود امـیــدم

گـفـتـند پـریـشانی و داری تبِ هـذیان            در بـاطـنـشـان آتـش ِبی واهـمـه دیـدم

از کـیـنهٔ پـی در پیِ آن چـند صحـابـه            جـان دادم و آخـر به خـداونـد رسـیدم

رفتم ولی ای وای که میزد به کبودی            هر قـسـمـتی از نـیـمرخِ یـاس سپـیـدم

شد بسته دو دستِ فلق و سورهٔ انسان            توهین شده در کوچه به قرآنِ مجیدم!

از غـربت پـیـمـبر، داور به گریه افتاد            توحید روضه‌خوان شد، کوثر به گریه افتاد

از داغ زهرِ آن دو ملعـونه، جسم احمد‌‌‌            می‌سوخت آن چنان که، بستر به گریه افتاد

وقتی که بی حیا گفت: "إنّ الرَّجل، لَیَهجُر"            جبریل ناله سر داد، منبر به گریه افتاد

هم دخـتـر نـبـی بـود، هم مـادر پیـمـبر            بدجـور مـادرانـه، دخـتـر به گریه افتاد

یاد "حُسینُ مِنّی" با جدّ خویش می‌سوخت            آمد حـسـین، نـزدِ دلـبـر به گـریـه افتاد

تا حکم صبر را داد احمد به مرتضایش            خیره به همسرش شد، حیدر به گریه افتاد

در بین کوچه کـشتند، آقای ما حسن را            از بعد آن دوشنبه، مضطر به گریه افتاد

رفت و نـدیـد احـمـد، زهـرا مـیان آتش            آن قدر ناله سر داد، تا" در" به گریه افتاد

بعد از هجـوم دشمن، تا دید میخ در را            از غـربت امیرش، قـنـبر به گریه افتاد

روز دهـم شد و شـمر آمد میان مـقـتـل            آن قدر ضربه زد که خنجر به گریه افتاد

با قـد خـم رسـید و در بین قـتـلگـه دیـد            فرزند بی سرش را، مادر به گریه افتاد

جوری در آن هـیاهـو فریاد زد: "بُنیّ"            تا صبح روز محشر، نوکر به گریه افتاد

امـشب شبِ شـهـادت پیـغـمـبر خـداست            امشب تمام عرش سیه‌پوش این عزاست

جـن و مَلک بر آدمـیان نـوحه می‌کـنـند            گویا عـزای اشـرف سـلـطـان انـبـیاست

خیل رُسُل به مـاتم و جـبریل نوحـه‌گـر            فریادشان به ارض و سما، وا محمّداست

زهـرا و حـیدر و حَسـنـیـنـنـد غرق غم            زینب ز کودکی به غم و رنج مبتلاست

در کـُنج بـسـتر است و نگـاه مـبـارکش            گاهی به سوی فاطمه، گاهی به مرتضی ست

گاهی به دیدۀ نگران غرقِ در غم است            دلشوره‌اش شروع نخـستـینِ فـتنه‌هاست

مـزد رسـالت نـبـوی را چه خوش دهند            آن‌دم که پـارۀ تـن او بـین شـعـلـه‌هاست

در بـین آتش و در و دیـوار مانده است            زهـرا که پار‌ۀ تن و ناموس کـبـریاست

گویا به چشم دیده که از کـیـنه بـسـته‌اند            دستان مرتضی که شه مُلک لافـتی ست

چشمش گهی به سوی حسین است و گاه بر            رخسار پاک و دیدۀ گریان مجـتـبی ست

در تشت، دیده لـخـتۀ خـونِ جگـر بسی            کان آتشش ز اخگـر الماس ریـزه‌هاست

گریان‌تر آن دمی ست که بیند به گوشه‌ای            در بر گرفته زانوی غم، شاه کربلاست

یاد آرد آن دمی که حسینش به دوش او            بود و سرش به کرب و بلا از بدن جداست

یاد آرد آن دَمی که شود تشـنه لب شهید            پیکر به روی خاک و سرش روی نیزه‌هاست

ای مسلمین! نبی ز جهـان می‌رود ولی            تـازه شـروع فـتـنـۀ آن قـوم بی‌حـیاست

فاطمه! ای نور چشمان ترم، کم گریه کن            با دل سوزان کـنار بـسترم کم گریه کن

دیده‌ات چون ابرِ باران، دیده‌ای بارانی است            نـور دیده پیش چشمان ترم کم گریه کن

گرچه گل با شبنم خود دیدنی‌تر می‌شود            تو ولی یاس بهشتی، منظرم کم گریه کن

گریه‌هایت بعد من فریاد خواهد شد؛ ولی            پیش چشمم ای گل غم پرورم کم گریه کن

تو گلی و عـمـر تو از گل بُود کـوتاه‌تر            زودتر از هر گل آیی در برم، کم گریه کن

تا تو گریان می‌شوی، هفت آسمان گریان شود            صبرکن ای ابر باران‌آورم، کم گریه کن

تا نیفـتادی ز پا، ای شمعِ جمعِ اهل بیت            پیش من در لحظه‌های آخرم کم گریه کن

دود وآتش چون بهشت وحی را در بر گرفت            در عزای غنچه، ای نیلوفرم کم گریه کن

رهبر مظلوم این امّت چو در خانه نشست            پیش چشم اشک‌بارش دخترم کم گریه کن

هرچه می‌خواهی «وفایی» گریه کن شب تا سحر            تا که فردا باتو گویم در برم کم گریه کن

تو ای مرغ شباهنگم، به حسرت بال و پر وا کن            صدای کوبۀ در شد، برو زهرا تو در وا کن

به نزد او ببر با خود، سلام از من درود از من            که این مهمان ناخوانده، گرفت اذن ورود از من

حضور او بُوَد آری، کلید قفل در بسته            به هر جا می‌گذارد پا شود بارِ سفر بسته

ولی می‌داند این مهمان، که اینجا خانۀ وحی است            که دور شمع این محفل، پُر از پروانۀ وحی است

نشسته بر لب زهرا، دعای عافیت‌سوزی:            خدایا حرمت این در، مبادا بشکند روزی

مدینه در خیال خود، غم ما را تجسم کن            میان گریۀ حسرت، تو با زهرا تبسم کن

مدینه! بعد پیغمبر، چه محزون و غم‌انگیزی            بهارت در سفر رفت و تو مهمان‌دار پاییزی

مدینه بعد پیغمبر، ندیدی روز خوش دیگر            امان از بی‌وفایی‌ها، امان از چرخ بازیگر

مدینه بعد پیغمبر، مصیبت سر به هر سو زد            خودم دیدم که گلزارش، میان شعله می‌سوزد

مدینه بعد پیغمبر، تو با زهرا مدارا کن            علی مظلوم و تنها شد، گره از کار او وا کن

مدینه بعد پیغمبر، در این گلشن چه دیدی تو؟            صدای قلب زهرا را، ز پشت در شنیدی تو

پـس رهـسـپـار جـادۀ بـیت‎الـحـرام شد            شصت‎وسه سال فـرصت دنیا تمام شد

شصت‎وسه سال فرصت دیدار با خـدا            دیگـر تـمـام، دورۀ وحـی و پـیـام شـد

رو سوی کردگار، از این خاک درگذشت            از جـانـب خـدا بـه مـحـمـد سـلام شـد

ای بـرگـزیـده! پــاک! پـیـام‎آور خــدا!            یا مصطفی! پس از از تو جهان در ظلام شد

شب سکه زد به نام خود و ماه را گرفت            خـورشـید، گـم مـیـان سـیاهی شـام شد

بعد از تو هیچ غصه مگر رفت از دلی؟            بعد از تو هـیچ درد مـگـر الـتـیام شد؟

بـیـداد رخ نـمـود ز تـاریک‎غـار خود            اکـنـون که تـیـغ دادگـری در نـیـام شد

بعد از تو منـبر تو به ‎دست بـتان فـتاد            بعد از تو خاک بر سر رکن و مقام شد

شد فرقه فرقه اُمّت تو، فتنه تازه گشت            دین تو واژگـون و حـلالـت حـرام شد

مهـجـور شد کـتـاب خـدا بعـد رفـتـنت            بعد از تو، اهـل‌بیت تو بی‎احـتـرام شد

بعد از تو خاندان خـدا شد اسـیـر کـفر            بعد از تو خـانـدان عـلـی قـتـل‌عـام شد

نفرین بر آن گروه که با جهل خویشتن            فـصلی بـرای غـربت خـیـرالانـام شـد

زین‎پیش اگرچه بر سر این قوم ناخلف            نـفـریـن انـبــیـای سـلـف، انـتـقــام شـد

تنها محـمد است که نفـریـنـشان نکـرد            زین‎رو محمد است که حُسن خـتام شد

پس چشم بست و از سر تقصیرشان گذشت            پس رهـسـپـار جـادۀ بـیت‎الـحـرام شـد

پس از تو آسمان از دامنش خورشید کم دارد            زمین در سینه‌اش دریای طوفان‌زای غم دارد

پدر بودی جهان را، بعد تو این پیر وامانده            چنان طفل یتـیمی تا ابـد چشمان نم دارد

رسیده پشت در، اذن دخول انگار می‌خواند            که عزرائیل هم چشمی بر این باب‌الکرم دارد

قلم کاغذ نیاوردند آن روز، آه از آن روز            بگو بنویسد اینک هر که در دستش قلم دارد

پس از خود می‌سپاری دوستان و دشمنانت را            به دست مهربان‌مردی که شمشیر دو دم دارد

تو می‌خواهی پس از خود آن کسی بر منبرت باشد            که با هر خطبه‌اش صد تیغ بُرّان بر ستم دارد

کسی که خم نکرده لحظه‌ای سر پیش این دنیا            ولی پیش یتیمان و فقیران پشت خم دارد

برایت جانشین باید علی باشد، علی باشد            که بی‌نام عـلی اسلاممان بسیار کم دارد

مـدیـنـه مـاه تـو آمـادۀ سـفـر شـده است            نشان کوچ، در آئینه جلوه‌گر شده است

بدونِ پلـک زدن، چون هـمیـشۀ تـاریخ            به گِردِ شمس نبوت، علی قمر شده است

دُرُست، دوخته چون برق چشم در چشمش            اگرچه از همه کس، دل‌شکسته‌تر شده است

وداع جان و جهان می‌کند «رسول کریم»            همان‌که عشق از او صاحبِ نظر شده است

بـه یُـمـن تـابـشِ این آفـتـابِ عـالـم‌گـیـر            شبِ جهـالتِ قومِ عرب سحر شده است

خدا گواست که از پـرتو هـدایت اوست            اگر عـدالت و توحـید مستقـر شده است

اَلا رسـول مکـرم! که در بـسـیطِ زمین            به کیمیایِ نگاه تو خاک، زر شده است

قسم به عصمتِ یاسین، قسم به عترتِ یاس            جهانِ ما به پیـامِ تو تـشـنه‌تر شده است

به شوقِ جلوه‌ای از آن جمال نورانی‌ست            اگر که دیدۀ دل‌هـا، خـدانگـر شده است

ز فـیـضِ تــربـیـتِ آن دم مـسـیــحـایـی            دعای زنده‌دلان، صاحبِ اثر شده است

دوبـاره پـنـجـره‌ای تا مدیـنه بگـشـائـیـم            مدینه‌ای که یتیم از چنین پدر شده است

در آن فضایِ نفس‌گیر، گرم راز و نیاز            امـینِ وحـی خـدا، با پـیـامـبر شده است

صدا، صدای رسولِ خـداست می‌گـویـد            صدایِ پیکِ اجل شد، صدای در شده است

بـرای سـیـر در آفـاقِ عــالـمِ مـلـکـوت            تـمامِ هـسـتی‌اش آمـادۀ سـفـر شده است

شتاب کن سوی مسجد، اذان بگوی بلال!            بگو که فاطمه از غصه خون‌جگر شده است

مـدیـنـه را و حـرم را سـیاه‌پـوش کنید!            صدای گریۀ زهراست، خوب گوش کنید!

دارد سرِ تعـظـیـم سـرِ ما به نجف            خیلی شده‌ایم عاشق و بی‌تاب نجف
مقـصود اگر کعـبه و بُت‌خانه نبود            مـایل بـشـود قـبـلـۀ مـاها به نجـف

از خـاک اضـافی شـما خـلق شدیم            مادر به مدینه رفت و بابا به نجف

دل را به کـسی نـدادم اِلا به عـلـی            لا حــول و لا قــوة اِلا بـه نـجــف
دل پـر زده و کـبـوتر بام شماست            پرمی‌کشد از گنبدِ خضرا به نجف

دیــوانــۀ ایــوان طــلایـی هـسـتــم
مجـنون عـلی و مـرتـضایی هستم

ما قـبـل‌تـر از سـرزدنِ نـورِ نـبـی            نـور عـلـی اُفـتاده به منـشورِ نـبی
آدم شـده آنکـه شد کـلیـمش حـیـدر            با مـهـر عـلی آمـده در طـور نـبی
در آخر عمر لَیَهجُرَش می‌خواندند            جان‌هـا به فـدای دل رنـجـور نـبی
هـرجا به مـیـان نـام عـلـی می‌آیـد            خوشحال شده فاطمه، مسرورِ نبی
در مــیـکـدۀ مـحـمـدی بــاده بـزن            سرمستِ علی، خورده از انگور نبی

بیرون نشد از لبش به جز حرف علی
شد شصت و سه سال زندگی صرف علی

بـگـذار اویـس و مـبـتـلایت باشـیم            ما مـعـتـکـفـان در حـرایت بـاشـیم
آقــا و رســول مــهــربــان عــالـم            ما نـوکـر و سـائل و گـدایت باشیم
ای‌کاش که عـمـاری و مقـدادی یا            سلـمـان و ابـوذری بـرایت بـاشـیم
هـم اهـل بـرائت و تـبـری بـاشـیـم            هــم اهــل تـولّا و ولایـت بـاشـیــم
ای‌کاش که قـسمت بشود یک بارم            ما مسافر صحـن و سـرایت باشیم

فـریاد زنان عـلی علی می‌خوانـیم
روزی که به مسجـدالـنبی می‌آئـیم

چه اعجازی‌ست در چشمش، که نازل کرده باران را           گـلـستان می‌کند لبخند‌های او بیـابـان را

بزرگان از همان اول به پایش سجده می‌کردند           مدائن از سرِ تعظیم ویران کرد ایوان را

میان شانه‌هایش می‌درخشد قرص خورشیدی           که روزی در تجارت‌ها بحیرا دیده بود آن را

عذاب دوری از کویش، خیال دیدن رویش           پریشان می‌کند نزدیک سیصد سال، سلمان را

نیازی نیست هنگام فتوحاتش به شمشیری           فقط کافی‌ست طولانی کند تحریر قرآن را

به غیر از دوستی با اهل‌ بیت اجری نمی‌خواهد           نمک از سفره‌اش برداشتی، مشکن نمکدان را

ولی چندی‌ست زهرا روز و شب از گریه بی‌تاب است           علی این روزها باید بسازد بیت‌الاحزان را

علی، شب با چراغی خانه‌ها‌ی شهر را می‌گشت           ملول از دیو و دد‌ها آرزو می‌کرد انسان را

نَفَس در سینه‌ام تنگ است، از این ماجرا بگذر           مجالی تا فدای نَفسِ پیغـمبر کنم جان را

همین کافی‌ست مقبول تو باشد بیتی از شعرم           که لبخند تو زیبا می‌کند اشعار حَسّان را

رفتی نگفتی دخترت تنها چه خواهد کرد            این درد پهلو، با دل زهرا چه خواهد کرد

رفتی نگـفتی اهل بیتت بی‌کس و کارند            بعد از تو دنیا با علی اینجا چه خواهد کرد

این بی‌بصیرت بودنِ این شهـر از آخر            با مردمِ بی‌دین و بی‌پروا چه خواهد کرد

بـابـا سـقـیـفـه بـعـد تـو تـنـهـا خـدا دانـد            در بینِ این شهر ستم با ما چه خواهد کرد

شهر مـدینه با تو شد شهـر مدینه، لیک            بر حال من این چرخش دنیا چه خواهد کرد

در بیت الاحزان رفتم و روضه به پا کردم            این کلبه را آتش ببین حتی چه خواهد کرد

کردی وصیت صبر کن یا حـیدر کراّر            وقتی که می‌افتم زمین، مولا چه خواهد کرد

یک تـازیانه راه من را بست در کـوچه            باور نمی‌کردم رود بالا چه خواهد کرد

امـشـب کـه نـاز از مـژۀ تـر کـشـیـده‌ام            با اشک خـویش، نقـش کـبوتر کشیده‌ام

نـقـاش نــیـسـتـم ولـی انـگــار، بـا قـلـم            طـرح «مـدیـنه» در دل دفـتر کـشیده‌ام

ماهی به روی «گنبد خضرا» به روشنی            آهـی به یـاد «شهـر پـیـمـبر» کـشیده‌ام

گـیـسـوی نخـل‌های پـریـشـان شهـر را            در برگ ریـز سـرو و صنـوبر کشیده‌ام

شـایـد یـکی، شـبـیـه گـل ارغـوان شود            صـد بـار، عـکـس لالـۀ پـرپـر کشیده‌ام

«روح القدس» که داد به دستم گل غزل            دیدم به «بیت وحی خـدا» سر کشیده‌ام

صبح قیامت است و «اذاالشمس کورت»            من در «مدینه» شورش محشر کشیده‌ام

«پـیک اجل» اجـازۀ وارد شدن گرفت            دستی که کوفت حلقه بر این در، کشیده‌ام

در خـانـۀ «حـبـیب خـدا» سوز ناله را            بـا روز رسـتـخـیـز، بـرابـر کـشـیــده‌ام

زهرا که بود زمزمه‌هایش جگر خراش            او را کـنـار سـاقـی کــوثــر کـشـیــده‌ام

پرواز روح قدسی «خورشید وحی» را            با اشک دیـده، پـاک و مطـهـر کشیده‌ام

آتش گرفت، خـیمۀ دل های «اهل بیت»            این شـعـلـه را ز عـرش فراتر کشیده‌ام

این باغ، بعد داغ نبی، روز خوش ندید            این است اگـر که لالـۀ پـرپـر کـشـیده‌ام

اشکم که پشت «پنجره‌های بقیع» ریخت            دیـدم که از کـجـا به کـجـا پـر کـشیده‌ام

گفتم به سوز مرثیه: چنگی به دل بزن!            دیدی که نقـش ساقی و ساغـر کـشیده‌ام

گفت: از «شفق» بپرس که آب از سرش گذشت            امـشـب کـه نـاز از مـژۀ تـر کـشـیـده‌ام

دیـگـر طـبـیب بـر سـر بـالـین نیاورید            بالـینِ من حـسـین و حـسن را بیـاورید
این شرحِ صدر، مرهمِ جان کَندَنِ من است             از سیـنه‌ام حسینِ مرا از چه می‌بـرید؟

ای نـور دیـدگـانِ من اینگـونه بی‌قـرار            امروز بر رسول گریبان چه می درید؟
روزی رسد که هر دو جگر پاره می‌شوید            با اینکه در بهشت، شما هر دو سرورید
بــوسـه اگـر بـه روی لـبـان شمـا زنـم            روزی ز تشتِ خون‌جگر، سر بر آورید
زهـرای من! تـو اِذنِ دخـولِ اَجَـل بـده            زیرا خـدا به غـیـر تو کـوثـر نـیـافـرید
او که دری به غـیـرِ درِ خـانـه‌اَت نـزد            دانـد خـدا مــرا بـه ولای تـو پَــروَریـد
تا می‌شـود، حـبـیـبۀ من پشت در نرو!            زود است، استغاثه‌کنان پشت این درید
ای دشـمـنان فـاطـمه از من حـیا کـنید!            بعد از پدر چه بر سر این دختر آورید
دور مــرا کـســا، بـگــیـریـد دخــتـرم!            آخـر شـمــا تـمــامِ امــیــد پــیــمـبـریـد
بنشین علی! که خوب به رویت نظر کنم            آری خـدا جـمـال تو از خـویش آفـریـد
نعش مرا شبانه چو غـسل و کـفن کنی            مـخـفـی ز بی‌کـفـن کَـفـَنـم را بـیـاورید

بعد از تو درد فـاطـمـه بسیار می‌شود            هـمـسـایـۀ قـدیـم گـلـت خـار مـی‌شـود
هرکس که در مدینه بدهکار لطف توست            در پشت درب خـانه طلـبکار می‌شود

دسـتـان کـیـنـه بـاز شـود بعـد تو ولی            بـسـته دو دست حـیـدر کـرار می‌شود
بعد از گرفتن فدک از دست غاصبان            دیگر گذر ز کوچه چه دشوار می‌شود
این دیده‌ای که بوسه زدی روز و شب برآن            در کـوچه از شـرار سـتم تار می‌شود
پـشـت نـقـاب، راز مـگـویـم بـمـاند و            پنهان ز دیده سرخی رخـسار می‌شود
این سینه‌ای که مخزن انوار ایزدی‌ست            بشـکـسـته از شرارۀ مـسـمار می‌شود
گـردد خـلـیـل، دخـتر تو بعـد رفـتـنت            در آتـش سـقـیــفـه گـرفـتـار مـی‌شـود
در کوچه از عـداوت چل مرد بی‌حـیا            پیـوسـتـنم به سوی تو هـموار می‌شود
از این دوشنبه کرب وبلا می‌شود به پا            آغـاز هـر جـسـارت و آزار مـی‌شـود
از این سقـیفه حرمله زد تیر و کـربلا            اصغـر اسـیر زخـم شـرر بار می‌شود
شـمر سـقـیـفـه رأس حـسیـنم جدا کـند            بر روی تـل عـقـیـله عـزادار می‌شود

از آسـمـان غـم درد آورش زمین افتاد            همان قـبـیله که پیـغـمـبرش زمین افتاد

چه با ادب ملک الـمـوت در زد آهسته            ز شـرم فاطـمه بال و پرش زمین افتاد

در این دقـایق آخر عـلی عـلی می‌کرد            ز احـتـضار نـبی حـیـدرش زمین افتاد

ز گـریـۀ حـسـنـیـنـش به گـریه افـتاد و            چه اشک‌ها ز دو چشم ترش زمین افتاد

پـدر نـگـاه به چـادر سـیـاه دخـتر کـرد            مـصیبت از نـظـر آخـرش زمـین افتاد

چـقـدر دست به سـیـنـه سلام کرد ولی            ضـریح خـانۀ زهـرا درش زمین افـتاد

نوشـتـه‌انـد کـمـی بعـد قـتـل پـیـغـمـبـر            میان عـربـده‌ها دخـتـرش زمـین افـتـاد

لگد به شاخه طوبی که خورد، زود شکست            به پیش چـشم همه نوبـرش زمین افتاد

همان علی که چنان کوه بود این‌همه سال            به خنده گفت کسی؛ آخرش زمین افتاد!

گـریز حـرف مرا هر کسی نمی‌فـهـمد            زنی جوان جلوی شوهرش زمین افتاد

خوش بحال دلِ آنکس که گرفتارِ تو شد            چشم بیمار تو را دیده و بیـمارِ تو شد

هــدفَـت بـود بـنـا کــردنِ وحــدانـیّـت            سجـده آورد عـلی؛ یار وفـادارِ تو شد

از خدا گفتی و کفار به تو طعنه زدند            نگرفتی به دل و لطف و کرم کارِ تو شد

زیرِ بارِ سـتم و دشمنی و زخـم زبـان            کمرت خم شد و اسلام بدهکارِ تو شد

بعـد تو دلـهـره افـتـاد به جـانِ یـثـرب            کعبه مشکی به تنش کرد و عزادارِ تو شد

رفتی و باغ فدک مثل خلافت شد غصب            دوّمی آمد و در کوچه طلبکـارِ تو شد

رفتی و سوخت سراپایِ حدیث ثـقـلین            شـعـله‌ها باعـث بی‌تـابی بسـیارِ تو شد

پیرهن دوخت و نان پخت و فقط درد کشید            با دلی خـون شـده آمـادهٔ دیدارِ تو شد!

مصـائب تو مـگـر از مسـیح کـمـتر بود؟            چـه‌قـدر سـهـم دل آخـرین پـیـمـبـر بـود؟

چه زجر‌ها که کشیدی که سر بر آرد دین            درخـت عـمـر تو با خـون‌دل تــنا‌ور بود

تو را چـگـونه گـذشت آن کـبود لحـظاتی            که چشم شعب ابی‌طالب از غمت تر بود

حجاز حجم نفـس‌گـیر کـیـنه بود و لجـاج            نـفـاق قـوم تـو یـک کـار‌زار دیـگـر بـود

تو با دو قـاطـبۀ شرک و جهـل جنگـیدی            و رنـج‌هـای تو حـتـی از این فـراتـر بود

امــیـن! یــتــیـم پُــر آوازۀ‌ بـنــی‌هــاشــم!            نـگـاه تـو خـود امــان‌نـامـۀ مـعـطـر بـود

ماه صفر رسید و افق رنگ دیگر است            عالم سیاه‌پوش به سوگ سه سرور است

ذرات غـم نـشـسـتـه به رخـسـار آفـتاب            از داغ آن‌که بر دو جهان سایه‌گستر است

کـعـبه سـیـاه‌پـوش و به تـن جـامـۀ عـزا            زمزم به حال زمزمه و چشم او تر است

مـاه عــزای سـیـد و ســالار انـبـیـاسـت            کوثر ز اشک فاطمه لبریز گوهر است

بر کـائـنـات گـرد یتـیـمی نشـسـته است            رفت آن پـدر که مـظـهر الله اکـبر است

مـاه سـقــیــفـه آمـد و افــروخـت آتـشـی            کز دود آن به چشم بشر تا به محشر است

خود ماه چیست یک کرۀ کوچکی ز خاک            در پیـش کائـنات ز یک ذره کمتر است

از پشت در طنین صدایی رسد به گوش            خاکم به سر که نالۀ زهرای اطهر است

آن هم دری که روح امین اذن می‌گرفت            والله، جـای گــفـتــن الله اکــبـر اسـت...